ارزیابی اثرات وابسته به زمان در پل های یکپارچه با عرشه ی مرکب بتن فولادی

در این نوشتار، برای محاسبه ی اثرات وابسته به زمان در پل های یکپارچه، از ضرایب ۲ آیین نامه ی a a s h t o و a c i استفاده شد. نتایج روسازه ی پل موردی نشان می دهد که گذشت زمان باعث افزایش لنگر خمشی منفی در محل تکیه گاه ها و نیز کاهش لنگر خمشی مثبت در محل وسط دهانه شده است. نسبت کاهش لنگر وسط دهانه و نیز افزایش آن در محل اتصال عرشه ـکوله در پل با تکیه گاه گیرداری انتهایی برابر ۱٫۲۸ و مفصلی برابر ۱٫۳۱ در آیین نامه ی a a s h t o نسبت به آیین نامه ی a c i است. می توان گفت که در هنگام محاسبه ی مقادیر لنگرهای خمشی وابسته به زمان عرشه، استفاده از ضرایب آیین نامه ی a a s h t o نسبت به آیین نامه ی a c i باعث تغییرات ۳۰ درصدی در نتایج خواهد شد. مقایسه ی نتایج مربوط به خیز وسط دهانه برای پل با شرایط تکیه گاهی انتهایی متفاوت (گیرداری و مفصلی) نشان می دهد که با گذشت زمان مقادیر خیز وسط دهانه ها ۲ برابر شده اند.